دیروز بود که جستاری کوتاه خواندم از جی.بی.پریستلی. نامش (در باب کاری نکردن) بود و از فواید کاری نکردن صحبت می‌کرد. اینکه چه می‌شد اگر سیاستمداران به‌جای آن همه مصاحبه و ایجاد جنگ، گوشه‌ای می‌نشستند و کمی کاری نمی‌کردند. شاید از نظر بعضی این کار نوعی تنبلی به حساب آید، و شاید از نظر بعضی این کار هیچگونه سودی نداشته باشد، و شاید بعضی نیز دلایلی داشته باشند که کاری نکردن ضرراتی دارد جبران‌ناپذیر، اما حقیقت این است که کاری نکردن گوهری‌ست که شاید از انجام دادن کارهای دشوار نیز سخت‌تر بدست آید.
شاید در ابتدا این سوال برای شما پیش آید که آیا کاری نکردن خود به تنهایی انسان را به موفقیت و پیشرفت می‌رساند؟ نمی‌توان کاری نکرد و بعد، انتظار موفقیت داشت، پس نه، بلکه می‌توان گفت کاری نکردن یکی از پله‌های موفقیت است. منظور از کاری نکردن این نیست که به گوشه‌ای خیره شویم و دلمان به این خوش باشد که کاری نمی‌کنیم، بلکه منظور این است که زمانی را به کاری نکردن اختصاص دهیم. زمانی که نه طرحی برای آن داشته باشیم و نه کاری برای انجام دادن در آن.(برای تأثیرگذارتر شدن، بهتر است این زمان در طبیعت گذرانده شود.) مسلما برای بار اول انجام این کار دشوار است، زیرا ما از کودکی تربیت ‌شده‌ایم که وقت تلف کردن بد است و هروقت که کاری نداریم باید به زور برای خود کاری بتراشیم و خود را با آن سرگرم کنیم تا وقتی که خسته شویم. اینگونه است که انرژی روحی ما تخلیه می‌شود و مارا از انجام کارهای بزرگتر باز می‌دارد.
و اما فایده‌ی اصلی کاری نکردن چیست؟ وقتی که کاری نمی‌کنیم، ذهن از اندیشه‌های نو پر می‌شود. اندیشه‌هایی که فقط در خلوت آدمی یافت می‌شوند و ذهن را غنی و خلاق می‌کنند. با این نگاه، می‌توان اثرات مطالعه را با اثرات کاری نکردن یکسان دانست.