بسیاری از نویسندگان آماتور و تازه‌کار، بر این باورند که برای (خودمانی‌تر) و یا (ارزشمندتر) کردن انواع و اقسام متون مختلف، نیاز است تا فقط از زبان محاوره‌ای استفاده کنیم و زبان کتابت را به کلی کنار بگذاریم…
اما آیا این حرف درست است؟
آیا فقط زبان محاوره‌ای است که با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند؟
آیا زبان کتابت مانع استفاده از زبان محاوره‌ای می‌شود؟
و آیا زبان محاوره‌ای نثر فارسی را ارزشمندتر می‌کند؟
در واقع، این باور مطلق غلط است که زبان کتابت، متن را رسمی و خشک می‌کند، بلکه برعکس، متن‌ها بوده‌اند که با وجود داشتن زبان کتابت، با خواننده ارتباط برقرار کرده‌اند و او را تحت‌تاثیر قرار داده‌اند. پس بهتر است زبان محاوره‌ای را مکمل زبان کتابت بدانیم و برعکس، زیرا این دو با هم و در قرارگیری در قسمت‌های مناسب متن را ارزشمندتر می‌کنند. گاهی در متون مختلف(مانند مقاله) نیاز است تا از زبان کتابت استفاده کنیم. گاهی نیز در داستان باید هردو را بکار بگیریم و گاهی در شعر و نمایشنامه، این اختیار را داریم که فقط از زبان محاوره‌ای استفاده کنیم. پس نمی‌توان بخشی از زبان را به طور مطلق بهتر از دیگری دانست، زیرا هردوی آنان تکمیل‌کننده‌ی یک چیزند، زبان.