وقتی پس از سالها وبلاگنویسی به نوشتههای قبلی خود مینگری، احتمالا لذتی را در نوشته های قبلی خود کشف میکنی که نام آنرا ((لذت مزخرف بودن)) گذاشتهام. این لذت، هنگامی پدید میآید که با خواندن مطالب قدیمیات، احساس ((مزخرف بودن)) به تو دست میدهد و با خود میگویی:((قبلا چقدر مزخرف مینوشتم!))((واقعا چجوری جرئت میکردم همچین مطالبی رو منتشر کنم؟))((اینا رو من نوشتم؟)) و…
این درد لذتبخش، از جایی شروع میشود که در نوشتن پیشرفت کنی و تا جایی پیش میرود که شکاف کیفیت بین مطالب قدیم و جدیدت روز به روز بیشتر و بیشتر شود.
این مطلب را نوشتم تا نشانه ای باشد برای آینده. آیندهای که در آن مشغول خواندن این متن هستم و زیر لب زمزمه میکنم:((اینا رو من نوشتم؟))
نظر شما چیست؟
تا به حال چنین لذتی را تجربه کردهاید؟
آخرین دیدگاهها