از نظر عموم مردم، نوشتن کاری سخت و طاقت‌فرسا است و هرکس نمی‌تواند نویسنده باشد. همین باور، باعث شده تا شرط و شروط زیادی برای نوشتن بگذاریم و نوشتن را کاری متعالی تصور کنیم، اما نویسنده و نوشتن واقعی یعنی چه؟
تعریف‌های زیادی برای (نویسنده واقعی) وجود دارد: ((نویسنده کسی است که از راه نوشتن درآمد‌زدایی می‌کند.)) ((نویسنده شخصی گوشه گیر و تنها است.)) ((نویسنده اشتباه نمی‌کند.)) و… آما آیا این ویژگی‌ها چیزی جز کلیشه نیستند که از بچگی در مغز ما کم‌کم نفوذ کرده‌اند؟ این کلیشه‌های نادرست، باعث می‌شوند تا نویسنده‌شدن و نوشتن را کاری طاقت‌فرسا بدانیم و بعضی را (حتی نادرست) نویسنده بخوانیم.
واقعیت اما این است که همه ما نویسنده‌ایم، نویسنده به‌دنیا می‌آییم و نویسنده از دنیا می‌رویم، اما بعضی این مهارت را جدی‌تر دنبال می‌کنند و بیشتر به عنوان نویسنده شناخته می‌شوند، بعضی به غلط و بعضی به درست.
وضعیت درمورد نوشتن نیز همینطور است. ما اغلب برای نوشتن قوانینی وضع می‌کنیم که در فضای آکادمیک به ما آموخته شده و این قوانین ما را به نوشتار جدی و خشک سوق می‌دهد. ما از کودکی با این فضا آشنایی داریم و خلاقیت اغلب ما در همین دوران خاموش می‌شود. خلاقیت ما زمانی سرکوب می‌شود که برای گرفتن نمرات بالاتر، ناخودآگاه خلاقیت را کنار می‌گذاریم و به بهانه‌ی نمره، نوشتار خود را خشک و خشک‌تر می‌کنیم. ما خلاقیت را ممنوع می‌کنیم و آزاد نوشتن را رها می‌کنیم تا شاید نوشتن را بیاموزیم، نوشتن واقعی. ما نوشتن واقعی را جدی و منظم میبینیم، مانند رژه‌ی گروهی سربازان و در رابطه با موضوعی خاص. اگر نوشته‌ای آزاد باشد، از قبل برنامه‌ریزی نشده باشد و مملو از خلاقیت، ما آن را (نوشتن واقعی) نمی‌بینیم و اعتقاد پیدا می‌کنیم که نوشتنی که راحت انجام می‌شود (نوشتن واقعی) نیست و برای دست‌یافتن به (نوشته واقعی) باید عرق ریخت و زجر کشید. اینگونه است که بسیاری از ما از نوشتن زده می‌شویم و هنر نوشتن را کاری دشوار می‌بینیم.
برای بهتر نوشتن نیاز داریم تا نگارش آکادمیک را از یاد ببریم و هنر نوشتن را با هنر آزادنویسی بشناسیم.

برداشتی از کتاب حق نوشتن اثر جولیا کامرون