شعر، بخشی از وجود من است.

من با شعرهایم زندگی می کنم و انها را چکیده ای از خود میدانم، از روح خود.

در هیچ زمانی شاعری پدید نیامده است که شعر تاثیرگذاری خلق کرده ولی با ان زندگی نکرده باشد، چه مستقیم و چه غیر مستقیم.

من با شعرهایم زندگی کرده ام و شاید همه ی انها را تجربه نکرده ام، اما انها را با تمام وجودم حس کرده ام.

شعرهای من از درون و عمیق ترین بخش وجودم پدید امده اند و برای همین انها را بخش مهمی از خود میدانم.

نوال راویکانت گفته است: برای نوشتن کتابی فوق العاده باید اول به خود کتاب تبدیل شوید.

این جمله درمورد شعر هم صدق می کند، پس برای نوشتن یک شعر خوب، اول باید انرا درک کنید و با ان زندگی کرده باشید.

هیچوقت سعی نکنید شعری را با گزافه گویی بلند کنید؛ همانطور که منصور کوشان گفته است:هر کلمه یک ثروت است.

در این رابطه: موجز نویسی؟ و یا ناقص نویسی؟

پس کلمه های خود را به خیال پرمایه ای هدر ندهید. این کار بجز خراب کردن و بی اثر کردن شعر شما کار دیگری انجام نمی دهد؛ اما از طرفی دیگر مراقب باشید که به هوای کوتاه نویسی شعر را ناقص نکنید بلکه از اطلاعات اضافی خودداری کنید و از اغراق بپرهیزید.

موقع نوشتن، اولین کلمه ای که به ذهن می آید بهترین نیست؛ به والله نیست. به خدا نیست، به پیر و پیغمبر نیست، به همین افتاب لب بام نیست، به گوشه جانماز مادربزرگ نیست، این تن را کفن کردی نیست…

شهریار مندنی پور

به اندازه بنویسید، اما از کلمات درست و بجا استفاده کنید.

یکی از ملاک های شعر خوب کلمات ان است.

کلمات نمایان ترین بخش شعراند

این را نیز بگویم که هیچ شعر خوبی سرسری نوشته نشده و شاعر باید روی شعر خود کار کرده باشد.

دفترچه هایی دیدم از او که مثل دفتر مشق بچه ها(مثلا چهل برگ) بود. بالای هر صفحه ای یک مصرع نوشته بود و زیر ان به ده ها شکل مختلف ان مصرع را عوض کرده بود، مثل مشق یک جمله را بیست جور نوشته بود. این یعنی کار می کرد روی نوشته هایش.

محمدعلی سپانلو، خاطراتش در شب نشینی های خانه ی فروغ فرخزاد

شعر تاثیرگذار حس خود را به مخاطب انتقال می دهد و پشت کلماتش جهانی بسیار وسیع و شگفت انگیز نهفته است.

همه ی اینها را گفتیم اما قطعا موثرترین راه نوشتن شعر خوب، شعر نوشتن و شعر خواندن بسیار و بسیار و بسیار است….

برخی از شعرهایم:

سایه

درد شعر و شاعری